My sweet Corona

Het is zondag en zelfs in deze periode betekent dit Chirodag. Heel de week wordt er door duizenden kinderen in Vlaanderen uitgekeken naar deze dag. Terwijl ik op instagram de #dagenvolchiro niet meer kan tellen, lees ik de Chiroweetjes in coronatijden. Het is blijkbaar al de 8ste week dat er geen Chiro meer is, maar het voelt als eeuwen. Ik moet dan ook toegeven dat ik al bijna elke week langs de Chiro ben gewandeld gewoon in de hoop dat daar misschien de onvergelijkbare Chirosfeer nog hangt, maar helaas... Wat is een Chiro zonder zijn leden? Exact, niets! Vergaderingen en werkingen Mijn gemoed zakt onder nul, en momenteel is er maar één iets dat mij kan opbeuren. De vrijdagavond een stomme, vermoeiende en langdradige vergadering en de zondag kindjes die aan het zagen zijn om een koekje en limonade. Ja zelfs die dingen mis ik ontzettend hard en er is niets dat deze leegte kan vervangen. Nostalgie In bange afwachting van wat er beslist zal worden blader ik dus maar wat door oude

Met de geur van verse regen in de neus en George Ezra op de achtergrond rustig zingend, schrijf ik deze blog.  Nachtopvang?  Bij dit slecht weer denk ik aan de mensen die elke avond buiten moeten slapen. In coronatijden is het niet anders. Alleen worden ze nu ook nog eens overdag weggejaagd door de politie. Geen huis, geen geld, geen eten. Als noodoplossing kunnen ze naar de nachtopvang, dan moeten ze echter wel eerst nog het geld hebben om te bellen en dan nog eens op tijd ook. Want als je niet snel genoeg belt, zijn de plaatsen weg. Dramatische situatie Het is hard om de verhalen van deze mensen te horen, te beseffen dat deze toestand voor hen nog tien keer dramatischer is. Als ze eten kunnen bemachtigen overdag, moeten ze het al wandelend opeten want even op je gemak op een bankje uitrusten om te eten zit er dezer dagen helaas niet in. Ik vraag me af hoe zij zich voelen, wat dit doet met het zelfvertrouwen van iemand, met hun zelfrespect. En terwijl ik mij dit afvraag

Hoewel de moed ons in de schoenen zinkt, lijkt het aantal gevallen van huiselijk geweld, net zoals de alcoholconsumptie de hoogte in te schieten.  En in andere landen? Dat is niet enkel in België zo, ook in China bleek huiselijk geweld tijdens de lockdown drie keer vaker voor te komen en in Frankrijk steeg het aantal gevallen met 35%. We kunnen ons natuurlijk de vraag stellen of deze stijging samenhangt met de stijging in alcoholconsumptie. Na even op het net te surfen, zal ik jullie toch het antwoord schuldig moeten blijven. Hier en daar wordt er wel een veronderstelling over de samenhang met de stijgende alcoholconsumptie geïnsinueerd , maar een sluitend bewijs is er helaas niet. Moeilijke taak sociaal werkers Het lijkt mij dan ook lastig om als sociaal werker niet of moeilijk te kunnen ingrijpen in prangende situaties omwille van de maatregelen. Bijna alles moet nu digitaal gebeuren en op die manier is het vaak moeilijker om in dergelijke kwetsbare situaties in te grijpen

Vandaag is het tijd om het eens over iets luchtigers te hebben. De geur van regen hangt nog in de lucht na een hevige bui en ook al zouden we vandaag buiten mogen komen, niemand zou er zin in hebben.  Cordon Op zulke dagen wil je alleen maar in je bed liggen en series kijken. En ook op de dag van vandaag kan je series vinden die akelig actueel zijn. Denk bijvoorbeeld maar aan cordon. Hoewel ik normaal niet echt een fan ben van Vlaamse series, waagde ik mij een drietal jaar geleden aan deze serie. Ik zal het even voor jullie samenvatten. Het gaat over een virus dat uitgebroken is (klinkt bekend in de oren niet?) in het centrum van Antwerpen. De bevolking wordt niet op de hoogte gebracht maar er wordt meteen een cordon gebouwd met behulp van containers rond het epicentrum. Inderdaad de bevolking die daar woont, zit dus opgesloten. Duizenden mensen sterven aan het vreselijke virus en niemand die hen helpt. Je kent het wel, het is zo een van die series waarvan je achteraf helemaal

Het is ondertussen alweer bijna een week geleden dat ik bloed ging gaan geven. Eerlijk? Met een klein hartje -een prik in mijn arm vind ik sowieso al niet fijn- maar met corona in de lucht, was het daar een broeihaard aan bacteriën, in mijn hoofd althans.  Bloed geven in tijden van corona  Ik moet nu eigenlijk wel toegeven dat ik het in coronatijden aangenamer vind om bloed te gaan geven dan anders. Het was de bedoeling dat je je op voorhand inschreef zodat je, in tegenstelling tot anders, niet te lang in de rij moest wachten. Bij het binnengaan moest je dan je naam opgeven, stond je niet op de lijst dan kon je geen bloed geven. En dan, zoals tegenwoordig overal, je handen ontsmetten. Volgens mij niet echt nuttig want daarna haal je je paspoort tevoorschijn en kunnen de bacteriën van je portefeuille weer lustig verder kweken op je handen (of zie ik het verkeerd?). Zoals gebruikelijk ga je dan naar de plaats waar je je persoonlijke lijst invult, maar deze keer geen balpen, die moest

Vandaag gaan we het hebben over een ietwat tragisch verhaal. Een verhaal waar een duidelijk begin bij was maar waarbij het einde en de consequenties niet te voorzien waren. Waar het allemaal begon Het verhaal van Mary begint in een van de armste wijken in Noord-Ierland, op veertienjarige leeftijd emigreert ze naar New York, waar ze al gauw aan de slag kan als kokkin. Ze trekt van de ene rijke familie naar de andere. Mary Mallon begint echter maar op te vallen in 1906 wanneer ze voor een rijke familie mag gaan werken in Oyster Bay, een plaats waar de rijkste klasse graag vertoeft. De plaats waar Mary Mallon zich laat omdopen tot Typhoid Mary, niet wetende wat voor onheil haar nog te wachten stond. Typhoid Mary Aangezien meer dan de helft van de gasten die van Mary haar eten hadden gegeten doodziek werden, werd door de staat New York een inspecteur aangesteld om de zaak te onderzoeken. De stad vreesde immers voor dalende cijfers wanneer hun stadsnaam een synoniem zou worden voor z