My sweet Corona

Het is ondertussen alweer bijna een week geleden dat ik bloed ging gaan geven. Eerlijk? Met een klein hartje -een prik in mijn arm vind ik sowieso al niet fijn- maar met corona in de lucht, was het daar een broeihaard aan bacteriën, in mijn hoofd althans.  Bloed geven in tijden van corona  Ik moet nu eigenlijk wel toegeven dat ik het in coronatijden aangenamer vind om bloed te gaan geven dan anders. Het was de bedoeling dat je je op voorhand inschreef zodat je, in tegenstelling tot anders, niet te lang in de rij moest wachten. Bij het binnengaan moest je dan je naam opgeven, stond je niet op de lijst dan kon je geen bloed geven. En dan, zoals tegenwoordig overal, je handen ontsmetten. Volgens mij niet echt nuttig want daarna haal je je paspoort tevoorschijn en kunnen de bacteriën van je portefeuille weer lustig verder kweken op je handen (of zie ik het verkeerd?). Zoals gebruikelijk ga je dan naar de plaats waar je je persoonlijke lijst invult, maar deze keer geen balpen, die moest

Vandaag gaan we het hebben over een ietwat tragisch verhaal. Een verhaal waar een duidelijk begin bij was maar waarbij het einde en de consequenties niet te voorzien waren. Waar het allemaal begon Het verhaal van Mary begint in een van de armste wijken in Noord-Ierland, op veertienjarige leeftijd emigreert ze naar New York, waar ze al gauw aan de slag kan als kokkin. Ze trekt van de ene rijke familie naar de andere. Mary Mallon begint echter maar op te vallen in 1906 wanneer ze voor een rijke familie mag gaan werken in Oyster Bay, een plaats waar de rijkste klasse graag vertoeft. De plaats waar Mary Mallon zich laat omdopen tot Typhoid Mary, niet wetende wat voor onheil haar nog te wachten stond. Typhoid Mary Aangezien meer dan de helft van de gasten die van Mary haar eten hadden gegeten doodziek werden, werd door de staat New York een inspecteur aangesteld om de zaak te onderzoeken. De stad vreesde immers voor dalende cijfers wanneer hun stadsnaam een synoniem zou worden voor z

Hier ben ik dan weer, na iets meer dan een weekje rust. Het is buiten mooi weer, bloemen ontpoppen zich en d e vogeltjes fluiten. Vandaag is het eens zo lastig om binnen te blijven. Iedereen denkt na over wat hij zou doen als er geen pandemie was, als er niet enkel "essentiële" verplaatsingen gepermitteerd waren, als iedereen gewoon nog kon genieten. Eerste Lentezonnetje  Ook ik zit binnen. Voor mij een witte muur en achter mij een kussen met het opschrift "Today is Ok" (ironisch, niet),in de achtergrond blijven de Arctic Monkeys enthousiast verder zingen alsof er niets aan de hand is. Normaal zouden we vandaag -de eerste dag van de vakantie- spelende kinderen moeten horen buiten op de radio zouden ze moeten spreken over de beruchte zwarte zaterdagen, maar vandaag is het stil. Geen spelende kinderen, geen bulderlach van een aangeschoten nonkel bij een familiebarbecue, geen voorbijrazende auto's die de rust verstoren. Nee, vandaag is het stil. De rust waar