Rust in tijden van corona

Hier ben ik dan weer, na iets meer dan een weekje rust.
Het is buiten mooi weer, bloemen ontpoppen zich en de vogeltjes fluiten.

Vandaag is het eens zo lastig om binnen te blijven. Iedereen denkt na over wat hij zou doen als er geen pandemie was, als er niet enkel "essentiële" verplaatsingen gepermitteerd waren, als iedereen gewoon nog kon genieten.

Eerste Lentezonnetje 

Ook ik zit binnen. Voor mij een witte muur en achter mij een kussen met het opschrift "Today is Ok" (ironisch, niet),in de achtergrond blijven de Arctic Monkeys enthousiast verder zingen alsof er niets aan de hand is. Normaal zouden we vandaag -de eerste dag van de vakantie- spelende kinderen moeten horen buiten op de radio zouden ze moeten spreken over de beruchte zwarte zaterdagen, maar vandaag is het stil. Geen spelende kinderen, geen bulderlach van een aangeschoten nonkel bij een familiebarbecue, geen voorbijrazende auto's die de rust verstoren. Nee, vandaag is het stil. De rust waar we allen naar hunkerden is er eindelijk, maar hij is oorverdovend aanwezig, te aanwezig. Dit was niet wat we bedoelden met rust, met rust bedoelen we meestal gewoon kunnen doen waar we zin in hebben. Eens een terrasje doen, eens met de kinderen op stap, gewoon eens niet aan ons werk moeten denken.

En toch zitten we hier nu, sommigen kunnen er wel aan wennen. Anderen vinden het verschrikkelijk. Zo zal het altijd zijn,niet?

"Rust roest!" (Louis van Gilse)

Natuurlijk moeten we bij dit weer niet binnen blijven, het is uiteraard niet de bedoeling dat je afspreekt met vrienden, maar een keer gaan lopen of fietsen is altijd een mogelijkheid. Al is het maar gewoon wandelen, eens buitenkomen kan zo veel deugd doen.

Ik heb het geluk gehad mijn overgrootvader nog te kennen, op een dag gingen papa en ik bij hem langs in zijn appartement aan de zee. In de gang konden we de verf al ruiken. Toen we zijn appartement binnen wandelden sloeg de typische verfgeur echter helemaal in ons gezicht. Mijn overgrootvader stond boven op de ladder zijn plafond te schilderen, wij stonden beneden verwonderd naar hem op te kijken (op dat moment was hij immers al 90 jaar). Papa stelde voor om in zijn plaats het plafond te schilderen, maar onder geen beding ging mijn overgrootvader dit laten gebeuren. Hij antwoordde gewoon heel rustig "Jongen, rust roest." Ik kan je vertellen dat mijn overgrootvader nooit geroest is. Dus laat ons allemaal maar wat meer bewegen. Ik durf erom te wedden dat het een van je goede voornemens was in het begin van het jaar, dit is de uitgelezen tijd om ze waar te maken.

Ga eens naar buiten, doe waar je gelukkig van wordt en zorg goed voor elkaar.

Waarom zit je hier nog die blog te lezen? Hup naar buiten jij!